این پست ( + ) جناب علیرضا خان منو یاد روزهای دوران راهنمایی و زنگ هنر انداخت...
یک دبیری داشتیم به اسم آقای صدر ممتاز. با یک ریش توپی سیاه و قد فوق بلند! ( تقریبا یک چیزی شبیه به این بازیگر / مجری که اسمش یادم رفته ولی این اواخر بهش میگن قیاس الدین جمشید کاشانی!ولی قد بلندتر!) همیشه هم روزهای چهارشنبه کلاس هنر داشتیم. همیشه هم شب های سه شنبه بنده در حال کوفتن بر مغز سر خود بودم!
تکلیف های هنر ما همیشه یه چیز هایی بود که واسه من جدید بود و فکر هم نمیکنم کسی از بچه ها تا به حال انجام داده بود همه اش هم خوراک کثیف کاری! از کاغذ چایی و ابر و باد بگیر تا چاپ سیب زمینی و در آخر هم شاه بیت این هنر ها یعنی خشنویسی...
بنده هم که همش تو کار بزن در رو! همیشه سر این کلاس بحث داشتیم با حضرت استاد ( البته اون بگیر نگیر که اون یکی معلم محترم هم فرموده بودند ( +) در این مورد هم کاملا صدق میکرد!)
با این حال الان که فکر میکنم فقط خود این آدم یادمه و خاطرات زیادی ازش یادم نیست
بهترین خاطره ای که ازش یادمه اینه که یک سری از ما بچه ها رو به یه دلیلی برده بود کارگاه بعد اونجا هم جای دنجی بود.. خلاصه ییهو دیدم از یه گوشه یه سنتور در آورد ( یه طوری که انگار قبلا جا سازی کرده ) و شروع کرد به زدن....
خاطره بعدی هم مربوط میشه به همون بحث بگیر نگیر که مادرم رو کشوند مدرسه با این مضمون که پسری که این دست رو برای من کشیده ( یادتونه یکی از فیگور ها بود که به دست یک حالتی بدیم و بکشیم ، بنده خدا همچین اینو دید و ذوق در کرد از خودش و برای یک بار در عمرش به من بیست داد! ) این چه وضع خوشنویسی هست ( خدایی یادمه چون این خوشنویسی در همون سکوی معروف ( + ) به انجام رسیده بود! )
خاطره آخری هم که میخوام بگم مربوط به یه تکلیف هست که قرار بود اسم خودمون رو به صورت آرم طراحی کنیم و من اسمم رو به صورت دو تا لوزی در آوردم و خیلی کیف کرده بودم از IQ که ترکونده بودم. وقتی نشون این اقا دادم یه ذره این ور و انورش کرد و گقت : فقط اینجاش رو کوتاه کن و خط هات رو پهن تر. منم گفتم چشم و در دلم متهم اش کردم به بی سلیقگی و این که اصلا همین که خودم کشیدم بهتره!!!
هی چه دورانی بود....
یک دبیری داشتیم به اسم آقای صدر ممتاز. با یک ریش توپی سیاه و قد فوق بلند! ( تقریبا یک چیزی شبیه به این بازیگر / مجری که اسمش یادم رفته ولی این اواخر بهش میگن قیاس الدین جمشید کاشانی!ولی قد بلندتر!) همیشه هم روزهای چهارشنبه کلاس هنر داشتیم. همیشه هم شب های سه شنبه بنده در حال کوفتن بر مغز سر خود بودم!
تکلیف های هنر ما همیشه یه چیز هایی بود که واسه من جدید بود و فکر هم نمیکنم کسی از بچه ها تا به حال انجام داده بود همه اش هم خوراک کثیف کاری! از کاغذ چایی و ابر و باد بگیر تا چاپ سیب زمینی و در آخر هم شاه بیت این هنر ها یعنی خشنویسی...
بنده هم که همش تو کار بزن در رو! همیشه سر این کلاس بحث داشتیم با حضرت استاد ( البته اون بگیر نگیر که اون یکی معلم محترم هم فرموده بودند ( +) در این مورد هم کاملا صدق میکرد!)
با این حال الان که فکر میکنم فقط خود این آدم یادمه و خاطرات زیادی ازش یادم نیست
بهترین خاطره ای که ازش یادمه اینه که یک سری از ما بچه ها رو به یه دلیلی برده بود کارگاه بعد اونجا هم جای دنجی بود.. خلاصه ییهو دیدم از یه گوشه یه سنتور در آورد ( یه طوری که انگار قبلا جا سازی کرده ) و شروع کرد به زدن....
خاطره بعدی هم مربوط میشه به همون بحث بگیر نگیر که مادرم رو کشوند مدرسه با این مضمون که پسری که این دست رو برای من کشیده ( یادتونه یکی از فیگور ها بود که به دست یک حالتی بدیم و بکشیم ، بنده خدا همچین اینو دید و ذوق در کرد از خودش و برای یک بار در عمرش به من بیست داد! ) این چه وضع خوشنویسی هست ( خدایی یادمه چون این خوشنویسی در همون سکوی معروف ( + ) به انجام رسیده بود! )
خاطره آخری هم که میخوام بگم مربوط به یه تکلیف هست که قرار بود اسم خودمون رو به صورت آرم طراحی کنیم و من اسمم رو به صورت دو تا لوزی در آوردم و خیلی کیف کرده بودم از IQ که ترکونده بودم. وقتی نشون این اقا دادم یه ذره این ور و انورش کرد و گقت : فقط اینجاش رو کوتاه کن و خط هات رو پهن تر. منم گفتم چشم و در دلم متهم اش کردم به بی سلیقگی و این که اصلا همین که خودم کشیدم بهتره!!!
هی چه دورانی بود....
